เมื่อเดือนที่แล้วนี่เอง ผมเพิ่งเคยไปเที่ยวจังหวัดหนองคายเป็นครั้งแรกในชีวิต...รถไฟคือพาหนะที่ดี ที่สุด ออกจากหัวลำโพงตอนค่ำไปถึงหนองคายตอนเช้า เจ้าเจตน์เพื่อนรักสมัยเรียนมหาวิทยาลัยด้วยกันเป็นคนชวนครับ
เพื่อนคนนี้เรียนจบก็รับราชการทันที ตอนแรกเลือกไปอยู่แถวอีสานบ้านเกิด...ล่าสุดเจ้าเจตน์มาปักหลักอยู่หนองคายนี่เอง! มีเจ้าภาพที่เป็นเพื่อนสนิทนี่สบายไปแปดร้อยอย่าง จ่ายแค่ค่ารถไปกลับเท่านั้นก็พอแล้ว นอกนั้นไม่ว่าจะเป็นการกินอยู่ เที่ยวเตร่เฮฮา เจ้าภาพจงเจริญรับหน้าที่หมดทุกอย่างจากสถานีมันก็รับผมไปเปิดโรงแรมใจกลางเมืองทันที อย่างว่าละ...ถึงแม้หนองคายจะเป็นจังหวัดเล็ก แต่ก็มีแหล่งท่องเที่ยวทางธรรมชาติ หรือแหล่งสำราญของพวกผู้ชาย บาร์ สปา คาราโอเกะ โรงนวดมีพรักพร้อมครบเครื่อง
ตอนกลางคืนมีถนนสายใหญ่ใจกลางเมือง ขายอาหารเพียบขนาดน้องๆ เยาวราชแน่ะคุณ สองฟากฝั่งมีของกินละลานตา แสงไฟสว่างไสว ร้านข้าวต้มโอ่อ่า คนแน่นเหมือนกินฟรี ได้ลองแล้วติดใจครับ เพราะอาหารน่ากิน อร่อย บริการฉับไวได้การเชียวละ ต้องยอมรับว่าวันแรกค่อนข้างเพลีย เพราะไม่คุ้นกับการนอนบนรถไฟ เล่นเอาหลับๆ ตื่นๆ มาตลอด เลยได้แต่ขอตัวนอนพักก่อนจะออกไปลุยราตรี
เจ้าเจตน์ขับรถมารับแต่เช้า ผมสดชื่นกระปรี้กระเปร่าเต็มที่...อย่างน้อยผู้ชายวัยสี่สิบต้นๆ ก็ยังไม่ถึงกับบ้อลัดสารพัดโรคเหมือนคนแก่เฒ่าหรอกครับ เจ้าเจตน์พาไปเที่ยววัดก่อนเพื่อความเป็นสิริมงคล ก่อนจะไปชมตลาดท่าเสด็จริมแม่น้ำ...ผ่านซอกซอยออกไปสู่ลานกว้างริมฝั่งโขง เวิ้งว้างกว้างใหญ่ น่าตื่นตาตื่นใจไม่เบา
จากนั้นก็ไปวัดโพธิ์ชัย เพื่อกราบไหว้หลวงพ่อพระใส-พระพุทธรูปศักดิ์สิทธิ์คู่บ้านคู่เมืองของจังหวัดหนองคาย ที่ฝาผนังอุโบสถด้านในใกล้ๆ กับประตูเข้าออก มีรูปประเพณีงานสงกรานต์เมื่อปีกลายในหน้าหนึ่งของหนังสือพิมพ์ "ข่าวสด" ติดหรา มองเห็นผู้คนหลั่งไหลกันมาทำบุญและเที่ยวงานกันมืดฟ้ามัวดินเชียวละคุณ
เห็นแล้วปลื้มใจแทนหนังสือพิมพ์ข่าวสดซะไม่มี! "ไหนๆ มาถึงหนองคายทั้งทีก็ต้องไปขึ้นสะพานมิตรภาพไทย-ลาว" เจ้าเจตน์บอกกล่าว ก่อนจะขับรถบึ่งออกนอกเมืองไปถึงสะพานข้ามโขงที่โดดเด่นอยู่ทางขวามือ...น่า แปลกอย่างตรงที่ฝั่งเรามีธงชาติติดไสวไปถึงกลางสะพานอันถือว่าเป็นเส้นแบ่ง อาณาเขต แต่ทางฝั่งลาวไม่ยักมีธงชาติหรอกแฮะ
บ่ายแก่ๆ พยาธิชักกวน เจ้าเจตน์ก็ไปจอดรถที่ใต้สะพานแล้วนำหน้าดุ่มเดินผ่านศาลาทางหลวงลงไปที่หาด จอมมณี...แหม! ข้างทางเห็นดงหญ้าคาดกหนาสะพรั่งตา เพื่อนผมอดหัวเราะไม่ได้...บ้า! นั่นตะไคร้ต่างหากล่ะ ไอ้โง่! ร้านสุราอาหารเรียงรายเต็มหาด ผู้คนคึ่กๆ ผมเล็งร้านเจนนี่แอนด์จูเนียร์เอาไว้ แต่เห็นวิวลำน้ำโขงสวยงามใกล้ชิดเป็นครั้งแรกเลยขอเดินไปชมให้ชื่นใจก่อน แว่วเสียงเพลง "ขุ่นลำโขง" ของหม่อมถนัดศรีขึ้นมาทันใด
"...สองข้างตลิ่งห่างเสียจริงเจียวหนอ คิดไปใจพี่ท้อ พี่นี้รอเดียวแด โอ้หนอแม่คุณเอย..." ใครจะคิดตื้นคิดลึกยังไงก็แล้วแต่จะตีความหมายเอาเองละกันครับ!
เจ้าเจตน์ยกกล้องขึ้นมาถ่ายรูปผมตามประสาเพื่อนที่ดี เดี๋ยวมุมนั้นเดี๋ยวมุมนี้...จนผมได้ยินเสียงดังขึ้นข้างหลังว่า...มุมนี่ซี คุณ ผมว่าสวยที่สุด!
หันไปมองแทบไม่เชื่อตาตัวเอง ฝรั่งหนุ่มใหญ่รุ่นเดียวกับเรานั่งกอดเข่าอยู่บนพื้นทรายหันมามองยิ้มๆ ผมสีทองค่อนข้างยาวปลิวไสวตามแรงลม...พูดไทยชัดแจ๋วยังกับเป็นคนไทยแท้ๆ ผมเลยอดถามไม่ได้มาอยู่เมืองไทยกี่ปีแล้วถึงได้พูดไทยชัดเหลือเกิน? แกก็บอกว่าเกือบ 20 ปีแล้ว ตั้งแต่สงครามอินโดจีนสงบ มีภรรยาเป็นคนลาวอยู่ท่าเดื่อ สัญญาว่าจะข้ามฟากมาหา แต่แกรอมาตั้งแต่ก่อนสร้างสะพานมิตรภาพจนสร้างสะพานเสร็จก็ยังไม่เห็นข้ามมา ซักที
ผมถามว่าทำไมยูไม่ข้ามไปหาล่ะ เดี๋ยวนี้ก็ไปมาหาสู่กันสะดวกสบายแล้วนี่นา...พอดีเจ้าเจตน์เดินมาหาพลาง ร้องว่า ไปหาอะไรกินกันได้แล้วว่ะ! อ้าว? แล้วนั่นมึงพูดจาพยักพเยิดกับใคร? ผมหันขวับไปมองที่ชายน้ำใต้สะพานก็เห็นแต่ความว่างเปล่า เล่นเขาขนลุกซ่า ใจหายวูบทันใด
เจ้าเจตน์เล่าว่า ฝรั่งนายนั้นอกหักจากสาวลาวมานั่งดวดเหล้าที่หาดจอมมณี วันหนึ่งเกิดสติแตก ลุยน้ำจมหายไปใน "ขุ่นลำโขง" อีกสองวันศพถึงลอยขึ้นมา...วันดีคืนดีก็มานั่งเล่าความหลังให้ใครๆ ฟังอย่างนี้แหละ เจอะเจอกันมาหลายรายแล้ว...ขนหัวตั้งชันซีครับ งานนี้น่ะ!
http://www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TUROamIyd3hPREkzTURRMU1nPT0=§ionid=TURNd013PT0=&day=TWpBd09TMHdOQzB5Tnc9PQ==